Ik heb al eens geschreven over mijn liefde voor La Campanella van Liszt. Die liefde is ontstaan door een andere uitvoering, maar deze uitvoering uit 1997 van Evgeny Kissin in de Royal Albert Hall laat precies zien wat La Campanella is. Kissin is hier op de toppen van zijn kunnen. Hij was een wonderkind en hoewel die periode hier al wel voorbij is, hij zal hier 27 zijn, is hij toch nog de overwinnaar die jonge mensen die iets heel goed kunnen, kunnen zijn. Kijk hoe hij achter de piano zit, deze grootvorst van de Romantiek: parmantig; eigenwijs; overtuigd van zijn kunnen. Hij behaagt en wordt behaagd, zijn virtuositeit samengebald in dit ene, ondeelbare moment. Hij draagt geen smoking jacket, maar een dinner jacket, aangenaam detail. Hoor hoe hij deze encore aankondigt, het is een campanella op zich. Hij weet dat hij Liszt overwonnen heeft, hij weet dat hij het publiek overwonnen heeft, hij is voor even lichter dan de zwaartekracht.
En dan de uitvoering, La Campanella is vooral pianokrachtpatserij, spierballengeroffel, kijk eens hoe goed ik kan, hoe virtuoos, hoe vingervlug. Balletje, balletje voor pianisten en Evgeny is de beste.
Tot slot het publiek, net zo overdonderd, verbaasd en vol bewondering en enthousiasme als de kijkers op straat bij een vingervlugge oplichter. Kijk maar naar de setting van het publiek en de piano/pianist. Allen houden viereneenhalve minuut de adem in, je kunt een speld horen vallen en als de laatste noot is gespeeld ontploft de zaal. Nergens anders is dit gevoel zo overdonderend als in een concertzaal, nergens anders kun je zo intens beleven en stilstaan in het moment.
Lang leve Paganini, die de oorspronkelijke muziek schreef, Liszt die die muziek bewerkte, Kissin voor de uitvoering en het publiek van de Robert Albert Hall voor de vervoering, hun tijd stond even stil.
Reactie schrijven