Het is weer 4 mei geweest en er is weer indrukwekkend herdacht. Ik heb weer gefietst door straten en lanen waar uitgebreid werd gevlagd en ook nu weer straalden deze straten en lanen met deze vlaggen een kalme en geruststellende stilte uit die voor mij alleen op 4 en 5 mei te horen is. De gedragen stilte vertelt me al sinds ik kind ben hoe belangrijk deze dagen zijn. De symboliek van de tegenspraak van het nieuwe leven van de lente, dat in het uitbundige gezang van alle vogels in de stilte te horen is en het herdenken en gedenken van het meest slechte gezicht van de mensheid drukt vanaf de eerste keer dat ik bewust meedeed met herdenken en vieren op me.
Op 4 mei kom ik gelukkig sinds lange tijd ergens in een tijdlijn het gedicht van Willem Wilmink over Ben Ali Libi (Michel Velleman) voorgedragen door Joost Prinsen tegen. En elke keer, als Leo Vroman, moet ik slikken en even in mijn ogen wrijven. Het is hartverscheurend, het gedicht en de voordracht. Maar juist daarom is het voor mij ook een gedicht voor 5 mei, omdat de onstelpbare liefde van Willem Wilmink en Joost Prinsen voor die kleine schlemiel, zoveel groter en mooier is dan alle slechtheid en lelijkheid van de mens. Door Wilmink en Prinsen weet ik zeker dat keer op keer de liefde van de mens voor de andere mens, gekend of ongekend, zal overwinnen.
Ben Ali Libi
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,
dus keek ik er met verwondering naar:
Ben Ali Libi. Goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij de kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Er stond al een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In ’t concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
Willem Wilmink
Reactie schrijven